Un moi especial día de verán nun monte de Tines
 |
| Os tíos de Manuel Suárez, o Neno da Loba, que rozaban o monte o dia do ataque da loba en Tines |
Os anos pasan pero aínda non esquecín case nada do acontecido o 21 de xullo de 1958 nun monte da miña aldea de Tines (Concello de Vimianzo). Non teño que esforzarme na lembranza xa que gardei as imaxes do espazo no que tivo lugar a trabada dunha loba que deixou no meu pequeno corpo a pegada de 33 cicatrices.
Supoño que a pobriña estaba famenta pois eu non era moita cousa pero é ben sabido que cando hai fame non se pode elixir. Quero dicir que os lobos prefiren a carne de cabra, ovella ou vaca. Os ataques a seres humanos son escasos e tampouco é habitual a caza individual xa que son animais que sempre forman parte dunha manda. Quero pensar que se estou vivo é polo meu forte desexo de viaxar a Montevideo que era onde emigrara o meu pai (Xesús do Rei) pero quizais foron os berros do meu padriño os que afastaron a loba e así salvei a vida. Fose o que fose non era de morrer pois segundo a miña nai (Valentina de Xan) non era o meu destino.
Agora vouvos levar comigo ata o monte onde rozaban os meus tíos (Manuel e Encarnación) na zona alta da aldea e na beira do camiño que leva ata a capital municipal. Estaba a xogar con Alberto (un neno un pouco maior ca min) nunha encrucillada moi xeitosa onde facían lindeiro dúas ou tres leiras de veciños de Tines. Alí a terra era branquiña por mor da area que apousaba logo de escorregar por enriba dunhas laxes horizontais que chegaban ata o valado dunha leira situada xusto antes da que era dos meus avós maternos. Estaba anicado, enredando xunto ao meu amigo, cando me sorprende o seu forte berro:
Manoliño que vén o lobo! Érgome para saír detrás del que fuxe en dirección a onde están os meus tíos pero antes de chegar ao valado que tiña un pasadoiro para facilitar o paso sinto que uns dentes traban na miña espalda. Non esquezo a última imaxe dunha pedra brillante que era onde se apoiaban os pés para pasar o valado. Teño aquel recordo intacto xa que o pasou despois non ten imaxes. Eu pechei os ollos. A loba lévame a un lugar escollido no que unhas pedras horizontais fan un corte vertical que agacha da vista o que alí estea.
Dixen que non vin nada pero sentín que unha boca e unhas poutas movían o meu corpo a dereita e a esquerda coma se eu fose un abano. Apretei as mans a cara e non lembro de quitalas por vontade propia. Os meus berros foron diminuíndo ata que quedei sen forzas. Lembro que cando acougaba un pouco, a loba mordía con menos forza. Os meus tíos non saben dicir o tempo que pasou ata que me atoparon e levaron a casa onde estaba a miña nai. O primeiro transporte foi nos brazos do meu padriño e logo na besta ata a Piroga que é onde ten a consulta don Braulio, o médico da familia. Di que necesito unha transfusión de sangue e que deben levarme, urxentemente, ao hospital do doutor Baltar en Santiago de Compostela. Hai que cruzar a ponte do río Grande para ir na busca de Manuel Mira que é o propietario do único coche de alugueiro que ofrece servizo en Baio. A carretera estaba en moi mal estado e así foi que pouco antes da ponte Faílde (no concello de Santa Comba) houbo que deterse para o cambio dunha roda por mor dun pinchazo.
Arredor das sete da tarde ingresaba no hospital e dúas horas despois falei pedindo auga. O doutor Baltar ordenara a transfusión que me salvou a vida. Levaba moitas horas en estado de semi inconsciencia e sen saber a razón de estar nunha cama de hospital coa cabeza vendada e o corpo cheo de apósitos desde as mans ata as pernas. Estiven un día enteiro de repouso (o 22 de xullo) pero xa o 23 puiden dar un paseo pola Alameda que estaba a un paso da esquina de xeneral Pardiñas e Carreira do Conde. Neste pequeno percorrido foi cando escoitei dicir, a varias das persoas que se achegaban, que era un neno moi afortunado xa que salvara a vida porque así o quixo o noso señor Xesucristo. Outros tocaban na miña cabeza para logo persignarse pero os peores eran os que querían que lles contase como foi o ataque e algún preguntaba se me doera. A miña nai pedía que non me falasen do lobo e trataba de protexerme de aqueles insensibles curiosos. Non lle facían caso e por iso o paseo foi moi curto xa que axiña volvemos para o hospital. A mesma historia da curiosidade tivo lugar en agosto na feira de Baio aínda que agora estaba en alerta e non lles permitía que abrisen a boca para preguntar nada e tampouco deixaba que ningunha man allea tocase na miña cabeza ou nas cicatrices que non cubría a roupa. Aló van 65 anos sen que esmorezan os meus recordos dun moi especial día de verán no monte de Tines.
Agora vouvos levar comigo ata o monte onde rozaban os meus tíos (Manuel e Encarnación) na zona alta da aldea e na beira do camiño que leva ata a capital municipal. Estaba a xogar con Alberto (un neno un pouco maior ca min) nunha encrucillada moi xeitosa onde facían lindeiro dúas ou tres leiras de veciños de Tines. Alí a terra era branquiña por mor da area que apousaba logo de escorregar por enriba dunhas laxes horizontais que chegaban ata o valado dunha leira situada xusto antes da que era dos meus avós maternos. Estaba anicado, enredando xunto ao meu amigo, cando me sorprende o seu forte berro:
Manoliño que vén o lobo! Érgome para saír detrás del que fuxe en dirección a onde están os meus tíos pero antes de chegar ao valado que tiña un pasadoiro para facilitar o paso sinto que uns dentes traban na miña espalda. Non esquezo a última imaxe dunha pedra brillante que era onde se apoiaban os pés para pasar o valado. Teño aquel recordo intacto xa que o pasou despois non ten imaxes. Eu pechei os ollos. A loba lévame a un lugar escollido no que unhas pedras horizontais fan un corte vertical que agacha da vista o que alí estea.
Dixen que non vin nada pero sentín que unha boca e unhas poutas movían o meu corpo a dereita e a esquerda coma se eu fose un abano. Apretei as mans a cara e non lembro de quitalas por vontade propia. Os meus berros foron diminuíndo ata que quedei sen forzas. Lembro que cando acougaba un pouco, a loba mordía con menos forza. Os meus tíos non saben dicir o tempo que pasou ata que me atoparon e levaron a casa onde estaba a miña nai. O primeiro transporte foi nos brazos do meu padriño e logo na besta ata a Piroga que é onde ten a consulta don Braulio, o médico da familia. Di que necesito unha transfusión de sangue e que deben levarme, urxentemente, ao hospital do doutor Baltar en Santiago de Compostela. Hai que cruzar a ponte do río Grande para ir na busca de Manuel Mira que é o propietario do único coche de alugueiro que ofrece servizo en Baio. A carretera estaba en moi mal estado e así foi que pouco antes da ponte Faílde (no concello de Santa Comba) houbo que deterse para o cambio dunha roda por mor dun pinchazo.
Arredor das sete da tarde ingresaba no hospital e dúas horas despois falei pedindo auga. O doutor Baltar ordenara a transfusión que me salvou a vida. Levaba moitas horas en estado de semi inconsciencia e sen saber a razón de estar nunha cama de hospital coa cabeza vendada e o corpo cheo de apósitos desde as mans ata as pernas. Estiven un día enteiro de repouso (o 22 de xullo) pero xa o 23 puiden dar un paseo pola Alameda que estaba a un paso da esquina de xeneral Pardiñas e Carreira do Conde. Neste pequeno percorrido foi cando escoitei dicir, a varias das persoas que se achegaban, que era un neno moi afortunado xa que salvara a vida porque así o quixo o noso señor Xesucristo. Outros tocaban na miña cabeza para logo persignarse pero os peores eran os que querían que lles contase como foi o ataque e algún preguntaba se me doera. A miña nai pedía que non me falasen do lobo e trataba de protexerme de aqueles insensibles curiosos. Non lle facían caso e por iso o paseo foi moi curto xa que axiña volvemos para o hospital. A mesma historia da curiosidade tivo lugar en agosto na feira de Baio aínda que agora estaba en alerta e non lles permitía que abrisen a boca para preguntar nada e tampouco deixaba que ningunha man allea tocase na miña cabeza ou nas cicatrices que non cubría a roupa. Aló van 65 anos sen que esmorezan os meus recordos dun moi especial día de verán no monte de Tines.
Manuel Suárez Suárez,
Dende Lonxe de Montevideo.
Que pasa na Costa, 21 xullo 2023
0 comments